Informacje dla posiadaczy pozwolenia na broń

Informacja dotycząca obowiązku przedkładania orzeczeń lekarskich i psychologicznych, potwierdzających fakt braku przeciwwskazań do dysponowania bronią oraz prowadzonej w tym zakresie weryfikacji wydanych pozwoleń.

Podstawa prawna i tryb uzyskiwania

W dniu 20 marca 2000 roku weszła w życie Ustawa z dnia 21 maja 1999 roku o broni i amunicji (Dz.U. z 2012 poz. 576- tekst jednolity), która wprowadziła obowiązek przedkładania właściwym organom Policji orzeczeń lekarskich i psychologicznych zarówno przez osoby ubiegające się o pozwolenie na broń, bądź zgłaszające do rejestracji broń pneumatyczną, jak i posiadające pozwolenie na broń do celów ochrony osobistej. Przy czym zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 4 cyt. ustawy, osoby posiadające pozwolenie do celów ochrony osobistej obowiązane są przedstawiać przedmiotowe orzeczenia raz na 5 (pięć) lat. Obowiązek ten dotyczy zarówno osób, które uzyskały pozwolenie na mocy ustawy z 1961 roku o broni, amunicji i materiałach wybuchowych, jak i tych, którzy uzyskali je na mocy ustawy obecnie obowiązującej, a upłynęło 5 lat od uzyskania pozwolenia. Wobec powyższego, po dniu 21 marca 2005 roku ustawowym obowiązkiem jest poddanie się badaniom lekarskim i psychologicznym przez osoby, którym upłynęło 5 lat od przedłożenia ostatnich orzeczeń. Orzeczenie lekarskie i orzeczenie psychologiczne należy uzyskać we własnym zakresie, wyłącznie od lekarza i psychologa upoważnionego do przeprowadzania tych badań - art. 15b ust. 1 i 15c ust 1 w/w ustawy. Wymienieni lekarze i psycholodzy znajdują się w rejestrach, prowadzonych przez Komendantów Wojewódzkich Policji ( art. 15b ust. 2 i 15c ust 2 ustawy o broni i amunicji) które są w posiadaniu Wydziałów Postępowań Administracyjnych. Honorowane są orzeczenia lekarskie i psychologiczne z terenu kraju. Ponadto w przypadku ujawnienia okoliczności dostatecznie uzasadniających podejrzenie, iż osoba posiadająca pozwolenie na broń lub zarejestrowaną broń pneumatyczną wykazuje zaburzenia psychiczne, funkcjonowania psychologicznego lub jest uzależniona od alkoholu, właściwy organ w sprawach pozwoleń może zobowiązać tę osobę do niezwłocznego poddania się badaniom lekarskim i psychologicznym. Należy podkreślić, że koszty badań, również tych w trybie odwoławczym, ponosi osoba ubiegająca się o uzyskanie przedmiotowych orzeczeń, a wynoszą one około 400 zł. Orzeczenie lekarskie i psychologiczne stanowi podstawę do ubiegania się o pozwolenie przez okres dwóch miesięcy, liczy się data wpływu wniosku. Wydział Postępowań Administracyjnych Komendy Wojewódzkiej Policji w Kielcach ul. Śniadeckich 14, posiada wykaz upoważnionych lekarzy i psychologów (z obszaru województwa świętokrzyskiego). Posiadają go także osoby, zajmujące się zagadnieniem broni w Komendach Powiatowych (Miejskiej) Policji, jak również można go znaleźć na stronie internetowej KWP w Kielcach.

Inne regulacje dla funkcjonariuszy, myśliwych i sportowców

Ustawodawca zapisem w art. 15 ust 6 zwolnił z obowiązku doręczania przedmiotowych orzeczeń funkcjonariuszy  Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Biura Ochrony Rządu, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Celno-Skarbowej, Służby Więziennej oraz funkcjonariuszy innych państwowych formacji uzbrojonych jeżeli na podstawie odrębnych przepisów posiadają przydzieloną broń służbową. W/w funkcjonariusze zwolnieni ze służby, obowiązani są zdać broń służbową, zatem z chwilą odejścia ze służby tracą status funkcjonariusza. Zatem jeżeli posiadają pozwolenie na broń do ochrony osobistej wydane w oparciu o przepisy ustawy o broni i amunicji, podlegają reżimowi prawnemu wynikającemu z tej ustawy, a więc również obowiązkowi przedłożenia aktualnego orzeczenia lekarskiego i psychologicznego raz na 5 lat. Tak więc po upływie 5 lat od odejścia ze służby są zobowiązani do przedłożenia przedmiotowych orzeczeń. Natomiast posiadacze pozwoleń na broń do celów łowieckich i sportowych również są zwolnieni z obowiązku doręczania co pięć lat aktualnych orzeczeń lekarskich i psychologicznych. Orzeczenia te doręczają jedynie ubiegając się o przedmiotowe pozwolenia.

Weryfikacja posiadaczy pozwoleń na broń do ochrony osobistej

Znaczna część posiadaczy wykazuje dużą odpowiedzialność i bez uprzednich wezwań doręcza wymagane prawem orzeczenia, inni składają oświadczenie o rezygnacji z dalszego posiadania pozwolenia, a broń zbywają osobie uprawnionej bądź deponują w depozycie WPA KWP w Kielcach. Pozostali posiadacze pozwoleń na broń do ochrony osobistej są systematycznie wzywani za pośrednictwem poczty do doręczania przedmiotowych orzeczeń. Wobec osób, które w zakreślonym w wezwaniu terminie nie doręczą omawianych orzeczeń, zostaną wszczęte postępowania administracyjne w sprawie cofnięcia pozwolenia. Osoba, która utraciła uprawnienia do posiadania broni jest obowiązana niezwłocznie zbyć broń i amunicję osobie uprawnionej - posiadającej pozwolenie na ten rodzaj broni oraz zaświadczenie uprawniające do nabycia danego rodzaju broni lub za pośrednictwem podmiotu posiadającego koncesje na obrót bronią. Za wykonanie tego obowiązku uważa się również pozbawienie broni cech użytkowych zgodnie z wymogami rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 23.04.2004 roku w sprawie pozbawienia broni palnej cech użytkowych (Dz. U. Nr 94 poz. 924). Jednak jest to procedura skomplikowana. Jeżeli broń nie zostanie zbyta w ciągu 30 dni od daty uprawomocnienia się decyzji cofającej należy ją złożyć do depozytu Policji. Zdeponowanie broni nie stanowi przeszkody do jej zbycia. Osoby, które utraciły uprawnienia do posiadania broni i nie dostosowały się do wyżej opisanych wymogów posiadają broń nielegalnie, a czyn ten wyczerpuje znamiona przestępstwa art. 263 § 2 Kodeksu karnego. Wobec w/w będą kierowane wnioski do właściwych miejscowo organów Policji o wszczęcie postępowań przygotowawczych. Na uwagę zasługuje również fakt, iż nieumyślna utrata broni palnej lub amunicji, która zgodnie z prawem pozostaje w dyspozycji osoby, podlega sankcjom określonym w art. 263 § 4 Kodeksu karnego.

Powrót na górę strony